Morskie Oko

Morskie Oko, najsłynniejsze i uważane za największe (niesłusznie, ponieważ większy jest Wielki Staw w Dolinie Pięciu stawów Polskich) jezioro w Tatrach, położone w Dolinie Rybiego Potoku, u stóp Mięguszowieckich Szczytów. Wysokość 1393 m n.p.m., długość 862 m, maksymalna szerokość 566 m, powierzchnia (wg różnych pomiarów) 34,54-34,92 ha, głębokość 50,8 m. Morskie Oko jest jeziorem polodowcowym, ale nie karowym - powstało w przegłębieniu dna żłobu lodowcowego, zamkniętym wałem moreny czołowej.
Nad Morskim Okiem stoi (od 1908) schronisko turystyczne imienia S. Staszica, który badał jezioro w 1805.



Morskie Oko posiada naturalne zarybienie, stąd w przeszłości nazywane było Rybim Stawem. Obecna nazwa Morskiego Oka wiąże się z legendą, wg której jezioro posiadało podziemne połączenie z morzem.
Urok Morskiego Oka inspirował twórczość wielu artystów, zarówno malarzy (W. Eljasz, L. Wyczółkowski, S. Gałek), jak i poetów (W. Pol, A. Asnyk, K. Przerwa-Tetmajer, F. Nowicki, J. Kasprowicz) i muzyków (Z. Noskowski).
Na przełomie XIX i XX w. toczył się spór graniczny pomiędzy Galicją a Węgrami o tereny położone na wschodnich stokach Doliny Rybiego Potoku, który do historii przeszedł jako "spór o Morskie Oko", zakończony w 1902 przyznaniem Galicji prawie całego spornego terytorium. Granica polsko-słowacka przebiega nie wschodnim brzegiem jeziora, ale grzbietem Żabiego - wschodnim ograniczeniem Doliny Rybiego Potoku.